HISTORIA NASZEJ SZKOŁY

Szkoła w Łapczycy istniała już w bardzo dawnych czasach jako szkoła parafialna. Uczęszczali do niej tylko chłopcy ucząc się czytania, pisania, śpiewu i służby kościelnej. Byli to chłopcy z sześciu okolicznych wsi.
Dr Stanisław Kot w książce „Szkolnictwo parafialne w Małopolsce XVI – XVIIIw.” wymienia Łapczycę w sprawozdaniach wizytacyjnych biskupów krakowskich w latach: 1597, 1618, 1664. Znajduje się w nich informacja, że szkoła mieści się w lichym domku z ogródkiem; wizytator nakazuje parafianom naprawienie szkoły.

W 1872r. rząd austriacki dawał pod szkołę parcelę (na której stoi dzisiaj nowy kościół) i drzewo budowlane. Pięciu ówczesnych radnych opowiedziało się za przyjęciem daru, zaś siedmiu sprzeciwiło się temu. Motywowali swoje stanowisko tym, że gdy dzieci pójdą do szkoły, to sami rodzice będą musieli paść bydło.
Nowy budynek szkoły nie został wzniesiony, nauka odbywała się w budynku karczemnym, zakupionym od Żydów.
Nową szkołę wybudowano w 1894 roku obok dawnej karczmy. W jej miejscu zrobiono podwórko szkolne. W 1914r. powzięto uchwałę, żeby rozbudować budynek szkolny, jednak wybuch wojny austriacko – serbskiej i mobilizacja w sierpniu 1914r. przerwała pracę nad rozbudową szkoły.

W 1930r. kiedy zaczęto prowadzić kronikę szkoły, lekcje odbywały się w wybudowanym ok. 1900 roku budynku o 3 salach lekcyjnych i w budynku parafialnym.

Szkoła w Łapczycy była zawsze ośrodkiem życia kulturalnego wsi. Tu odbywały się występy objazdowych kin i teatrzyków. Tutaj pracował chór i działały różne koła.
6 września 1939 roku do Łapczycy wkroczyły wojska niemieckie i do 20 października kwaterowały m.in. w obu budynkach szkolnych, przez co wnętrze szkoły i sprzęty uległy zniszczeniu lub wywiezieniu. Po opuszczeniu budynków przez wojsko i powierzchownym doprowadzeniu szkoły do porządku, 3 listopada 1939 roku rozpoczęto naukę szkolną w warunkach wojennych, z mocno zredukowanym przez Niemców programem. Wszyscy nauczyciele pomimo zakazów, uczyli w czasie wojny zarówno historii jak i geografii polskiej, a przede wszystkim wychowywali w duchu polskim.
21 stycznia 1945 roku był pierwszym powojennym niedzielnym dniem w Łapczycy.
19 lutego 1945 roku rozpoczęto uroczyście naukę w niepodległej Polsce, a jednym z głównych momentów uroczystości było zawieszenie w salach lekcyjnych godeł polskich z białym orłem. Szkoła liczyła wtedy 392 uczniów (w tym 349 dzieci). Nauka nadal odbywa się w tych samych dwóch budynkach. We wrześniu 1947 roku rozpoczęło pracę w szkole 10 nauczycieli w 9 oddziałach, uczono od 7.10 do 17.20 ponieważ dalej dysponowano pięcioma salami w dwóch budynkach!

16 stycznia 1949 roku została otwarta w Łapczycy Gminna Biblioteka Powszechna. W otwarciu tej instytucji wzięli udział wszyscy mieszkańcy wsi, obecni byli przedstawiciele ówczesnych władz, głos zabierali m.in. kierownik szkoły Kazimierz Kostański i kierowniczka Biblioteki Publicznej w Bochni Maria Bielawska.
W „Dzienniku Polskim” z 18 I 1949r napisano: ”…Czegoś podobnego jeszcze tu nie przeżywano. Z jakąż ostrożnością odbijano wieka i z jakąż radością wypakowano z przesyłek caluteńki tysiąc wspaniałych, nowiuteńkich książek.” A 6 V 1950r. „W czytelnictwie wyróżnia się przede wszystkim Łapczyca, ze swą kierowniczką Władysławą Pagaczówną.”

W Kronice szkolnej w zapisie z 1952 roku czytamy: „Żyjemy pragnieniem i nadzieją budowy nowej szkoły.”

Wraz z nowym rokiem szkolnym w 1964 roku ruszyła w Łapczycy budowa długo oczekiwanej nowej szkoły, jeszcze jednego „Pomnika na Tysiąclecie Państwa Polskiego”.
29 stycznia 1966r odbyła się wielka uroczystość otwarcia nowej szkoły, której nadano imię Marii Skłodowskiej – Curie.

Szkoła w Łapczycy jest od tej pory szkołą zbiorczą: dochodzą do niej dzieci z klas od V-VI z sąsiednich wiosek: Moszczenicy, Dąbrowicy i Gierczyc. Od roku 1966/67 zaczęto uczęszczać jeszcze do klasy VIII.